Toen ik thuis kwam van yogales en Tibor een bepaalde houding liet zien, deed Fiona dat ook meteen. Niet om de aandacht te trekken maar gewoon om mee te doen.
Wanneer we op een blokje om wandelen met de poppenwagen, loopt ze altijd een stukje achter mij omdat ze altijd wat langzamer loopt. Ik kijk om om te kijken wat ze doet en hou mijn hand boven mijn ogen want ik kijk recht in de zon. Vrijwel meteen zie ik haar ook omkijken met een hand op haar voorhoofd. Ze heeft geen idee waarom ze omkijkt maar ik doe het dus zij doet het ook.
En zo leert ze heel veel. Zoals toetje eten: we hebben nooit expliciet voorgedaan hoe je de lepel afstrijkt aan de rand nadat je yoghurt hebt geschept, maar ze kan het wel.

Wanneer we met de bakfiets gaan, is er altijd wel een pop of knuffel die meegaat en op het bankje naast haar zit, ook in de riempjes. Als er een bus of tram langskomt, zwaait Fiona altijd. Dit deden wij eerst altijd voor, nu doet ze het zelf en laat daarna de pop of knuffel met zijn handje zwaaien naar de bus of tram.
Geef ik Fiona een aai over haar bol (omdat ze zo goed heeft gewacht bijvoorbeeld), krijgt de pop ook een aai over zijn bol.

Als ik mijn nagels knip, wil zij ook (handig!).
Als ik mijn haren kam, wil zij ook. Maar fohnen vindt ze eng. Dat is handig want dan heb ik alle tijd en rust voor mijn haren.
Als ik op het kussen lig, wil zij erbij.

Het is erg leuk om te zien hoe ze ons nadoet. Zo makkelijk hoe ze leert van wat wij doen en hoe snel ze dingen dus oppikt.