Nadat Tibor een paar uur op de pc zat en Fiona vanachter haar stiften vandaag schoof, vroeg ze mij:
Mama, ga jij ook een tompjoetuh toor tiona kopen? Ik heb ew ook een nodug.
It wiw eentie met roze noppies en met blauwe noppies en een toze teletliesie

(mama, ga jij ook een computer voor Fiona kopen? Ik heb er ook een nodig.
Ik wil eentje met roze knopjes en met blauwe knopjes en een roze televisie (toetsenbord en monitor dus)).

En ze was heel serieus, ze wilde nu meteen wel naar de stad om er een te gaan kopen.
Ik heb uitgelegd dat dat niet voor kinderen is en wanneer ze zo groot is dat ze niet meer een kindje is, ze een mooie mag uitzoeken met mij. Dat het nu eigenlijk nog veel te moeilijk is ook.

En toen gingen we lekker spelen en was ze het alweer vergeten.


Gisteren ook al een intelligente vraag: waar blijven de fotos die gemaakt zijn?
Op de pc dus. Maar heel veel heb ik af laten drukken en in een mapje gestopt. Dat vindt ze wel erg leuk.
Volgende gedachte van Fiona: En die ene foto voor opa en Inigo, die is natuurlijk wel kwijt. Want die hebben we opgestuurd. Nou kan Fiona niet meer de foto van Fiona op de peuterbakfiets zien.
En daar was ze nou best wel verdrietig om.