Eigenlijk kan je hier helemaal niet fietsen want we wonen op een berg en overal is bos of grind of tuin. Op het grote terras is een stuk beton van 5 bij 5 meter en daar gaan we wel eens fietsen. Maar eigenlijk fietsen we dus nauwelijks.
De laatste paar keren dat we naar de stad gingen, hebben we de fiets mee genomen, daar kan ze makkelijk op een plein fietsen of een stille stoep.
En het gaat zomaar hartstikke goed! We zijn natuurlijk hartstikke trots. Wat wordt ze al groot als ze zo zelf opstapt en wegfietst.

Ze is er zelf supertrots op dat ze het helemaal zelf kan. Ze kan net bij de trapper als deze op de verste stand is en kan zelf beginnen en stoppen.

Image

Nu ze de smaak te pakken heeft, wil ze erg graag fietsen. Vorige week waren we in een koffiebarretje en daar stonden de fietsjes van de kinderen van de eigenaar. Dit waren echte kinderfietsjes, wel een klein formaat. Fiona klom erop en fietste er zo op weg. Omdat de fiets nog wat groot was en een mountainbike-model, hing ze helemaal voorover om bij het stuur te kunnen. Daardoor kon ze niet goed voor zich kijken en reed zo met haar hoofd tegen de tafelpunt aan. Dat was huilen.