Ik had op les drie besloten dat ze niet meer op mijn schoot mag zitten maar naast of voor me moet zitten, op het kussentje. Dat doen alle kinderen. Daardoor hangt ze een stuk minder aan mijn nek en gaat ze makkelijker meedoen omdat ze op de les en de juf is gericht.
Ze kent alle liedjes en bewegingen als we het thuis doen, maar in de les zit ze stil en zingt ze niet.

Na het zingen gaan we uit de kring en wat spelletjes in de zaal doen. Daar is ze vaak nog wat terughoudend en doet dan maar deels mee. Behalve de zaterdag dat we hockeysticks en een balletje kregen: dat vond ze zo leuk, ze was heel fanatiek bezig en ze moest echt huilen toen we het weer moesten inleveren.

Na de spelletjes zetten we altijd veel klimtoestellen neer en dat vindt ze het allerleukste. Ze kiest haar eigen ding: ze loopt het liefst op de bank die dan aan 1 kant op de grond staat en met de andere kant op de beugel tussen twee ringen hangt. De bank hangt dus schuin, 1 meter boven de grond, en wiebelt.
Ze vindt het eng maar wil wel heel graag. Tot de helft loopt ze los, dan met 1 hand en het laatste stuk met 2 handen. Eerst liet ze zich dan vallen, nu springt ze echt eraf en kan goed landen en overeind blijven.
Ze wil nooit op de trampoline want daar staat de juf altijd naast. De bedoeling is dat de juf en de ouder het kind onder de armen pakken en helpen met springen. Dus dat doet ze nooit simpelweg omdat het met de juf is.
Wat ze ook heel leuk vindt is de kruiptunnel: een tunnel van 40 cm doorsnede, 2 meter lang, van nylon stof. Hier krijgt ze geen genoeg van.

De jongens zie je vaak wel ballen, Fiona gaat liever met de kleine ringen rollen of de zandzakjes balanceren op haar hoofd.

Het is opvallend om te zien dat ze heel vaak iets anders doet dan de juf heeft uitgelegd over hoe je moet klimmen/ springen/ gooien/ ballen/ rollen.

Het leukste is dat ze het heel erg leuk vindt en er met veel plezier bezig is. Ze kijkt er de hele week naar uit.