Een paar keer per dag bezeert ze zich door te vallen, te struikelen, te stoten, noem maar op. Soms is het niet zo erg en gaat ze gewoon verder met wat ze doet. Als het wel erg pijn doet, moet ze hard huilen en wil ze getroost worden. Vroeger huilde ze dan uit op onze arm en ging weer verder met spelen. Nu gaat ze over de pijnlijke plek wrijven, aanwijzen aan ons waar het pijn doet en dan heel beschuldigend naar de oorzaak wijzen (tafelpunt, drempeltje, enzovoort).

Ze komt er ook later nog op terug. Lopen we dan weer langs de tafel, dan wijst ze aan dat die ene punt haar pijn had gedaan op haar hoofd. Met een verschrikkelijk serieus gezicht wijst ze aan en zegt 'auwwwwwww'.
Ook elke schram op haar knie wordt een paar keer per op deze manier geevalueerd. Dan gaat ze zitten en wijst ze de schrammen aan terwijl ze bevestiging wil dat het auw doet; dan praten we nog een keer over het vallen/ stoten.

Er is nu ook een heel klein beginnetje van het begrip van pijn bij een ander. Als ze mij heeft geknepen of geslagen, dan moet ze in de 'strafhoek' en als ze weer rustig is praten we erover dat ze mij pijn heeft gedaan en dat dat niet mag. Ze lijkt het echt erg te vinden en wil het dan ook goed maken met een knuffel. Zelf krijgt ze altijd een kusje op pijn maar een kusje geven op pijn bij een ander, dat doet ze niet. Wel een aai of een knuffel.

In het spel met andere kinderen gebeurt het wel dat Fiona slaat, duwt, knijpt of aan haren trekt als het niet gaat zoals ze wil, ze kan ook nauwelijks zeggen wat ze wil en hoe.
Natuurlijk worden wij boos en zeggen dat dat niet mag. Als het andere kind gaat huilen, maakt het veel indruk op Fiona. Met een sip gezicht staat ze te kijken en heel langzaam lijkt het kwartje te vallen dat zij iemand pijn doet en dat diegene dan gaat huilen en dat dat niet leuk is.