Wanneer ik nu italiaans met haar praat, reageert ze een beetje verlegen en lacherig. Gisteren gingen we een toetje eten en we hadden yoghurt, vanille vla en chocolade vla. Het gesprek ging zo:

Ik: Vuoi tutto? (wil je alles?)
Fiona: nee, it wiw toetie!

Het grappige is dus dat ik een fout maakte en had moeten vragen: vuoi tutti, want meervoud dus een -i achter tutto.
De vraag is nu of Fiona antwoorde met
1. ik wil een toetje
2. ik wil tutti

Ander gesprek:
Ik: andiamo! (we gaan)
Fiona: nee mama, we taan

Ze reageert eigenlijk hartstikke goed: in een omgeving waar iedereen nederlands spreekt, spreekt fiona geen italiaans meer. Maar dat vinden wij natuurlijk wel een beetje jammer, ook al weten we heel goed dat ze waarschijnlijk alle italiaans gaat vergeten met de tijd.
Het woord voor speen (cuccio, zeg:tsjoetsjoow) zit er nog goed in, dat is het enige wat we nog regelmatig horen. En ik geloof dat dat ook haar eerste italiaanse woord was. Spenen merkt ze altijd op, en ze zegt het ook altijd als ze een kind met een speen ziet. Ze heeft zelf nooit een speen gehad.