Op mijn gewone fiets zit een achteropzitje sinds afgelopen herfst. Toen bracht ik Fiona naar de creche voor ik naar mijn werk fietste. Dat zitje noemt ze de werkstoel (creche heet werk bij haar), en daar zit ze ook graag in. Ook voor gewoon een stukje fietsen.
Ik heb geen jasbeschermers dus ze moet perse haar voeten in de bakjes houden en daar hebben we nog wel eens een conflict over. Doet ze het niet, dat moet ze lopen van mij en dat schrikt af.

Misschien wel omdat we zoveel fietsen, dat Fiona niet zo goed een stuk kan lopen. Ze wordt snel moe, gaat heel langzaam lopen en zeuren. Ze wil gedragen worden en loopt anders gewoon niet meer. Daarom hebben we voor lange stukken lopen nog de wagen mee. Ik kan haar nu ik zwanger ben namelijk ook niet meer dragen.

Op haar eigen fiets heeft ze veel plezier echter het schiet niet op. Ze durft nog steeds niet te remmen en dus niet van hellinkjes af te fietsen. Een klein verloop in de stoep, en dat is hier op het eiland vaak, doet haar al besluiten om te gaan lopen met de fiets aan de hand.
Ze gaat ook lopen als er iets op de stoep staat en ze er langs moet fietsen, ze is namelijk bang om te botsen en loopt dan liever.
Hellinkjes op lukt nog niet, zo goed kan ze nog niet kracht zetten. Ze is een paar keer gevallen en dat heeft haar angst vergroot. Ze is dus heel voorzichtig.
Al met al fietst ze dus nog niet veel zelf.