Op Schiphol heeft ze goed geholpen de tas te zoeken. Ze liep langs de luggagebelt en riep: tahas! tahas! En ze herkende onze tassen ook nog. Daarna gingen we Sonja zoeken. Fiona zat bovenop de tassen op de schipholkar en riep: Tonna! Tonna!
Terug ging het vliegen ook erg goed. s Morgens vertelden we dat we gingen inpakken omdat we gingen vliegen en ze begreep alles heel goed. Ze kwam ook vertellen dat ze het vliegtuig een beetje eng vond. We hebben erover gepraat en dat hielp goed: eerst bij Sonja in de auto, de tassen inleveren, dan naar het vliegtuig toe. Op een stoel zitten of op schoot met de bandjes dicht. Dan gaat het vliegtuig eerst zacht rijden en dan gaat hij heel hard vliegen en veel lawaai maken. We kwamen tot de conclusie dat dat niet eng was maar spannend. Daar kon ze zich wel in vinden ;)
Ze wilde weer erg graag op haar eigen stoel en heeft daar keurig gezeten met de riem vast. Het is grappig om te zien dat ze zichzelf steeds begeleidt en aan zichzelf vertelt wat er gaat gebeuren: eers tache rijde en dan, hard tiege! Niet en, pannetes.
Het hele opstijgen zat ze op haar eigen stoel, hand in hand met Tibor. Dat ging hartstikke goed. Toen we boven waren, kwam ze lekker op schoot, even snoepen, ze wist nog dat Mickey Mouse op tv zou komen en uiteraard hadden we terug dezelfde video dus dat maakte haar erg blij. Daarna heeft ze geslapen en moesten we haar wakker maken op Nice.
Fiona in het karretje op Schiphol: